Άπονη που ‘σαι, θάλασσα
κι άπονα τα νερά σου,
που κρύβεις τα παιδάκια μας
μέσα στην αγκαλιά σου.
Εψές αργά στον ύπνο μου
είδα και το δικό μου,
που ’χει ένα χρόνο μακριά
και λιώνω απ’ τον καημό μου.
Αχ, να μπορούσες, θάλασσα,
να πάρεις τη φωνή μου
και δυο λογάκια τρυφερά
να στείλεις στο παιδί μου.
Κι αν δε γυρίσει γρήγορα,
θάλασσα, πρόσεχέ το
Το θαλασσοπουλάκι μου
στα ξένα φύλαγέ το
Το θαλασσοπουλάκι μου
ζεστά αγκάλιαζέ το
