Η Ελένη σώπαινε χαρούμενη
μες στη νυχτιά γρικώντας
το παραμύθι της να κλώθεται
στης φαντασιάς τ’ άδραχτι
κι άλαργα ο νους σε τόπους μακρινούς
ήταν συνεπαρμένος
Ήμουν εγώ που εγέλουν κι έκλαιγα
στ’ ακρογιαλιά της Κρής
γιατί ήταν ο άδειος ίσκιος μου
στου ανδρός μου το κλινάρι
γυρεύω μ’ άρπαγες πανώριους νιους
και παλικαροσύνες
Λάμπαν τα φρύδια της καμαρωτά
σα δυο μερών φεγγάρι
τον άνδρα της θυμήθη αχνά
και τον πανώριο Πάρι
κι όλα τα παλληκάρια που σκοτώθηκαν
για χάρη της στα ξένα
Η ανάσα της Ελένης μύρισε
σα θάλασσα δροσάτη
θεά δεν είμαι εγώ κι οχτρεύομαι
τους ουρανούς τους άδειους
δε με χωράει το σπίτι ετούτο πια
και πλάτυν’ η ψυχή μου
