Ένα ποτήρι γεμάτο και μια καρέκλα αδειανή
στον φίλο μας που ‘χει φύγει μέσα απ’ αυτή τη ζωή.
Ένα ποτήρι γεμάτο γι’ αυτόν που έχει χαθεί
για να πιστέψουμε πάλι ότι υπάρχει και ζει.
Δεν έφυγες ποτέ από τη σκέψη μας
υπάρχεις πάντα μέσα στην καρδιά μας
πλανιέται η μορφή σου στα τραγούδια μας
και στα πικρά παράπονά μας.
Αγαπημένε μας φίλε, μας έχεις λείψει πολύ
ο πόνος δε σ’ ανασταίνει, το κλάμα δεν ωφελεί.
Λίγο κρασί στο όνομά σου ρίχνουμε πάνω στη γη
ο πιο καλύτερος φίλος πάλι μαζί μας να πιει.
Δεν έφυγες ποτέ από τη σκέψη μας
υπάρχεις πάντα μέσα στην καρδιά μας
πλανιέται η μορφή σου στα τραγούδια μας
και στα πικρά παράπονά μας.
