Έν’ αλλόκοτο φεγγάρι, σαν ένα κομμάτι πάγου,
πεθαμένο και στημένο μες στη μέση του πελάγου.
Μια βουβή μεγάλη ξέρα, πιο γυμνή κι από παλάμη
μ’ ένα γέρικο, θλιμμένο, τραγικό μικρό καλάμι.
Κι ένας ίσκιος ένα κάτι, που δεν ξέρω τι έχει χάσει
κι από τότε φέρνει γύρα, μη μπορώντας να ησυχάσει.
Παγωμένο, το χαμένο κι όλο φως εκείνο τρίο,
σιωπούσε κι αγρυπνούσε, μες στη νύχτα, μες στο κρύο…
