Τόσο ωραία και να ‘σαι δική μου
και να ‘χεις πλαγιάσει εδώ
Βαθιά στο κορμί μου, βαθιά στην ψυχή μου
Στα λόγια που σε τραγουδώ
Μοιάζεις σαν ήλιος σε κούπα χυμένος
Σε πίνω και γίνομαι φως
Εγώ της αγάπης ο κυνηγημένος
Εγώ της σκιάς ο αδερφός
Άγρυπνη μείνε σαν όλα τ’ αστέρια
Δε θέλω να ‘ρθει το πρωί
Γιατί θα μου δέσει και πάλι τα χέρια
η μαύρη πικρή μου ζωή
