Μικρό φιδάκι, σέρνεται ο πόνος,
χαράζει μονοπάτι,
χαράζει μια γραμμή μες στη ζωή μου
κι αυτό είναι κάτι.
Απόψε που σε βλέπει το φεγγάρι, γδύσου,
και πέσε στα νερά του παραδείσου,
να φτάσει ως εδώ κι ο τελευταίος κύκλος
προτού με πάρει ο ύπνος,
να ‘χω προλάβει πέντε χρόνια να χαϊδέψω,
του φεγγαριού τα ξέφτια να μαζέψω.
Διαμάντι πάνω σε γυαλί ο πόνος,
βαθιά γραμμή που σπάει,
και δεν μπορώ να την ακολουθήσω,
να δω που πάει.
Απόψε που σε βλέπει το φεγγάρι, γδύσου,
και πέσε στα νερά του παραδείσου,
να φτάσει ως εδώ κι ο τελευταίος κύκλος
προτού με πάρει ο ύπνος,
να ‘χω προλάβει πέντε χρόνια να χαϊδέψω,
του φεγγαριού τα ξέφτια να μαζέψω.
