Στη φτώχια γνωριστήκαμε,
στη φτώχια αγαπηθήκαμε,
μα τώρα για έναν πλούσιο
σκληρά μ’ έχεις προδώσει,
μα όσο σ’ ένιωσα εγώ,
κανείς δε θα σε νιώσει.
Του φτωχού, αχ! του φτωχού τον πόνο,
ο φτωχός, ο φτωχός τον νιώθει μόνο.
Τα όνειρα μου γκρέμισες,
βαθιές πληγές με γέμισες,
μα στα παλάτια που θα μπεις,
θα σε κοιτούν σαν ξένη,
κανείς εκεί δε θα βρεθεί
να σε καταλαβαίνει.
Του φτωχού, αχ! του φτωχού τον πόνο,
ο φτωχός, ο φτωχός τον νιώθει μόνο.
Αν κλάψουνε τα μάτια σου
στα νέα τα παλάτια σου,
στο φτωχικό καλύβι μου
με θάρρος γύρνα πίσω
και τότε πάλι εγώ ο φτωχός
θα σε παρηγορήσω.
Του φτωχού, αχ! του φτωχού τον πόνο,
ο φτωχός, ο φτωχός τον νιώθει μόνο.
