Του πόνου μια παραμονή
γελούσα στ’ αγριοκέρασο
στ’ ανθάκι σου τ’ ακέραστο,
του πόνου μια παραμονή.
Νόμιζα ρίζα είν’ η ζωή
του πόνου μια παραμονή
και πού να βρω την πίκρα μου να κλάψω,
σε ποιους καιρούς τον πόνο μου να πω.
Μια στάλα μακριά απ’ την αγάπη
κι εσύ την έκανες ωκεανό.
Του πόνου ήταν ανήμερα
φύσηξε άνεμος νωρίς
τ’ ανθάκι σου έπεσε στη γης,
του πόνου ήταν ανήμερα.
Αλλού η καρδιά σου σήμερα,
του πόνου ήταν ανήμερα.
