Τραγούδι για τους φίλους μου
τους παιδικούς που τώρα
βλέπω στα δέκα χρόνια μια φορά,
τραγούδι με τους στίχους του
παρμένους απ’ τη μπόρα
σε γκρίζες πολιτείες του βορρά.
Για ‘κείνους που σαλπάρανε
σ’ ένα τρελό σαφάρι
λαθρεπιβάτες για τη μοναξιά,
κι εκείνους που μπλοκάρανε
στου κόσμου το κουβάρι
και γέμισαν ερωτηματικά.
Μυρίζει κι άλλο μυστικό
των υπονόμων ο καπνός
στα βάθη κάτω απ’ το μπετόν
παραμονεύει ο σταθμός.
Απ’ τη λαχτάρα τους να δουν
του ήλιου την ανατολή
μείνανε ξύπνιοι άλλη μια βραδιά,
μα ο ήλιος φτάνει ως εκεί
σαν μεθυσμένος με βιολί
κι ένα μπουκάλι άδειο αγκαλιά.
Τσιγάρα, περιοδικά,
πως μεγαλώνουν τα παιδιά
πως γύρισε ο κόσμος μια στροφή,
παίξε με πάλι στο πικ απ
να σου κρατήσω συντροφιά
οι άνθρωποι δεν είναι μοναχοί.
Μυρίζει κι άλλο μυστικό
των υπονόμων ο καπνός
στα βάθη κάτω απ’ το μπετόν
παραμονεύει ο σταθμός.
