Ήπιαμε απόψε το φεγγάρι
με τα παιδιά στη γειτονιά
κι ύστερα γίναμε ζευγάρι
σε καμαρούλα μια σταλιά.
Βγήκαμε βόλτα στην πλατεία
είπαμε στο άγαλμα ένα γεια
δεν είναι η αγάπη αμαρτία
για να φιλιόμαστε κρυφά.
Πέρασαν τόσα καλοκαίρια
βρέξαν την στράτα μας φωτιές
μα αντηχούν τα μεσημέρια
τραγούδια που δεν ξέρουν εποχές.
Πάνω στην πέτρα τ’ όνομά σου
χάραξα για να μη σβηστεί
μάτια μου θα ‘ναι όλα δικά σου
για μια ζωή κι άλλη μισή.
Χάντρες σου πέρασα στο χέρι
κόκκινες πράσινες και μπλε,
θα μ’ αγαπάς του χρόνου ποιος το ξέρει;
Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ.
Πέρασαν τόσα καλοκαίρια
βρέξαν τη στράτα μας φωτιές
μα αντηχούν τα μεσημέρια
τραγούδια που δεν ξέρουν εποχές.
