Τρεις Ρόζες ζήσαν μια φορά
η κάθε μία χωριστά
κι όλες μαζί μου ψάλανε
αρχαίες ωδές του Ομήρου,
μου σφράγισαν την πόρτα μου
στο τέλος του ονείρου.
Την ερημιά μου σφράγισε ο καιρός
μ’ άρπαξε μέσα του ο λαός
κι ήρθαν τα αίματα
πάθη και ψέματα
μ’ άφησε μόνη ο Θεός
απλώνει χιόνι στο στρώμα μου
άδειο το σώμα μου
έσβησε μέσα μου το φως.
Κάθε βράδυ με φωνάζει
και ξαπλώνει δίπλα μου νεκρός.
Είναι ο άντρας μου,
είναι ο γιος,
μα δεν ξέρω ποιος…
με τα χέρια του
στο λαιμό
μου ξυπνάει παλιό καημό
Όλοι με λένε Ρόζα Μπλου,
μα όλοι κοιτάνε κάπου αλλού,
ίσως δεν ξέρουν να με βρουν
κι εγώ δακρύζω κι απορούν.
Αχ, Ρόζα Μπλου, αχ, Ρόζα Μπλου
εγώ είμαι εδώ κι εσύ `σαι αλλού,
αχ, Ρόζα Μπλου πού να σε βρω
γι’ αυτό δακρύζω κι απορώ.
Σαν με βαφτίσαν Ρόζα Μπλου
σ’ ένα εκκλησάκι ενός γιαλού
τ’ αστέρια ανάψανε ψηλά
μα εδώ όλα απόμειναν θολά.
Σαν σε βαφτίσαν Ρόζα Μπλου
σ’ ένα εκκλησάκι ενός γιαλού
τ’ αστέρια ανάψαν σαν κεριά
σ’ αρπάξαν κι έφυγες μακριά.
Ήρθανε μάγοι, ήρθαν παιδιά
και ξάπλωσαν στην αμμουδιά
ήταν ωραία, ήταν γυμνά
μα δε με βρήκαν πουθενά.
Ήρθα μαζί με τα παιδιά
και ξάπλωσα στην αμμουδιά
ήμουν γυμνός στα σκοτεινά
μα δε σε βρήκα πουθενά.
Κι έτσι ξεχνάν τη Ρόζα Μπλου
και παν μακριά και παν αλλού
είμαι σταγόνα του νερού
είμαι το δάκρυ ενός μωρού.
Μα δεν ξεχνώ τη Ρόζα Μπλου
και πάω μακριά και πάω αλλού
ψάχνω στη ρίζα του νερού
να βρω σημάδι του καιρού.
Τι περιμένεις Ρόζα Μπλου
εδώ στην άκρη του γιαλού
εγώ είμαι εδώ και δε μιλάς
ποια μυστικά μες τη σιωπή σου φυλάς.
Έχω χαθεί σαν Ρόζα Μπλου
σ’ ένα πηγάδι του μυαλού
εσύ κοιτάς μα δε μιλάς
και σαν φεγγάρι στο ποτάμι κυλάς.
Πες μου τι ξέρεις Ρόζα Μπλου
για το μεράκι ενός τρελού
έχει στα μάτια του αγκαλιές
για ερωτευμένους και για φίλους φωλιές.
Μη με φωνάζεις Ρόζα Μπλου
εγώ είμαι εδώ κι εσύ `σαι αλλού
χαμένη στις ακρογιαλιές
και ξεχασμένη σε γαλάζιες σπηλιές.
Ήμουνα ρόδο χρώμα μπλου
και με φωνάζαν Ρόζα Μπλου
τώρα είμαι στάχτη απ’ την αρχή
θλιμμένη εικόνα στη βροχή.
Ήμουν γυναίκα, ήμουν παιδί
όμως κανείς δε μ’ είχε δει
κι από τη θλίψη ενός φιλιού
έγινα η Ρόζα, η Ρόζα Μπλου.
Είσαι παιχνίδι του μυαλού
και σε φωνάζω Ρόζα Μπλου
θα γίνω στάχτη στη βροχή
να σε γεννήσω απ’ την αρχή.
Είσαι γυναίκα, είσαι παιδί
όμως κανείς δε σ’ έχει δει
μα μες τη θλίψη του φιλιού
θα σε θυμάμαι Ρόζα Μπλου.
