Σε ζητούσα επιμόνως
κι είχε πια περάσει χρόνος,
να μου ρίξεις μια ματιά,
τέλος πάντων, τέλος πάντων,
ήταν των Αγίων Πάντων
κι αποφάσισα βουτιά.
Ώρα δώδεκα με δύο είχες πιάνο στο ωδείο
και στις πέντε, Γαλλικά
κι είπα, για να μην ξεχάσω, το βιολί να ξαναπιάσω,
που `χε αράχνες μιαν οκά,
πιάνο εσύ κι εγώ βιολάκι και το μάθημα νεράκι,
με τον Μπαχ και τον Σωπέν,
στον φωταγωγό Μαρίες και δυο διπλανές κυρίες,
κάθονται κι ακούν και κλαιν.
Να μην τα πολυλογούμε,
είπαμε να παντρευτούμε
και ν’ ανοίξομε δουλειές,
συναυλίες και κοντσέρτα
μα εσύ μονάχα σκέρτσα
μου ‘κανες και σκανταλιές.
Σου εξηγούσα επί τούτου πως, ο άνθρωπος, το νου του
δεν τον έχει μόνο εκεί,
είπαμε να το χορτάσεις αλλά όχι και να σκάσεις
από το πολύ φαΐ,
πιάνο εσύ κι εγώ βιολάκι και το μάθημα νεράκι,
με τον Μπαχ και τον Σωπέν,
στον φωταγωγό Μαρίες και δυο διπλανές κυρίες,
κάθονται κι ακούν και κλαιν.
