Ποιος θα βρει φιγούρες να χορογραφήσει
των Θεών το βήμα, το ζεϊμπέκικο,
που στον κόσμο μούσα δεν έχει γεννήσει
πιο όμορφο, πιο αντρίκιο, πιο ρωμέικο.
Το χορέψαν άντρες, μόρτες και δανδήδες
και στα βήματά του βρήκανε πολλά.
Το λατρέψαν μάγκες, πότες, χασικλήδες,
κι ας το κατατρέξαν από τ’ αψηλά.
Κι όμως μέσα από χρόνια
που δε μέτρησε κανείς
ήρθε για να μείνει αιώνια
έργο της Ρωμιάς ψυχής.
Πόσα παλληκάρια σταύρωσαν μαχαίρια
στις αργές στροφές του για ερωτοδουλειές.
Πόσοι μ’ αφορμή του ήρθανε στα χέρια
και ματώσαν νύχτες κι ώρες πρωινές.
Για τη λεβεντιά του γράφτηκαν βιβλία,
για την ομορφιά του μίλησε όλη η γης.
Και στην πινελιά τους ξέχωρη λατρεία
βάλαν κι ο ζωγράφος και ο ποιητής.
Κι όμως μέσα από χρόνια
που δε μέτρησε κανείς
ήρθε για να μείνει αιώνια
έργο της Ρωμιάς ψυχής.
