Στα λατομεία που χτίσαν την πόλη
κάνω λογαριασμό
κι ένα μικρό περιστέρι τα ρέστα ζητάει,
κάνω αφαίρεση, σβήνω και πάλι,
πολλαπλασιασμό
μα το άθροισμα πάντοτε μένει λειψό.
Απ’ το μπαλκόνι θυμάμαι τους ρήτορες
να βγάζουν το χρησμό
ένα πλακάτ στον αέρα η ζωή μου πετάει
τα κύματά μας ενώνονται πάλι
σ’ ένα συντονισμό
κι η εικόνα αυτή ξανά σε σένα με πάει.
Των ματιών σου το φιδάκι
μ’ έχει κάνει παιχνιδάκι
μη με βασανίζεις δεν μπορώ.
Στην διαδήλωση μοιάζεις
με σύνθημα γραμμένο σε πανό
κι είναι η φωνή μου τραγούδι
για σένα βαμμένο.
Της αγκαλιάς σου μωρό μου οι στρόβιλοι
με ρίχνουν στο κενό
κι ο ιστός των ματιών σου με κρατάει μπλεγμένο
ένα παράθυρο κλείνει μεσάνυχτα
ψεύτικος οργασμός μια μέρα φεύγει
μα να η ζωή ξενυχτάει
στη λεωφόρο η σκέψη μου χάνεται
ξέφρενος καλπασμός
κι η εικόνα αυτή ξανά σε σένα με πάει.
