Έφυγες κι έμειναν ξωπίσω σου συντρίμμια,
όπως τη στάχτη που απομένει απ’ τη φωτιά,
και τα αισθήματα που σου ‘φειξα, τα τίμια,
μ’ αχαριστία, μου τα πλήρωσες, βαριά.
Μα δεν κρατώ κακία για την αχαριστία,
για την αχαριστία τη μεγάλη σου,
κι αν έχω καμωμένα χίλια καλά για σένα,
Χαλάλι σου, χαλάλι σου, χαλάλι σου.
Εγώ σου έδωσα συμπόνια και αγάπη
κι εσύ, γι’ αντάλλαγμα, με πίκρανες πολύ,
δεν το περίμενα ποτέ, στιγμή πως θα ‘ρθει,
της προδοσίας, να μου δώσεις, το φιλί.
Μα δεν κρατώ κακία για την αχαριστία,
για την αχαριστία τη μεγάλη σου,
κι αν έχω καμωμένα χίλια καλά για σένα,
Χαλάλι σου, χαλάλι σου, χαλάλι σου.
