Τα ποτάμια κι οι στεριές, χώμα είναι κι έρωτες,
θα σ’ αγγίξω κι ας χαθώ της αγάπης μου στοιχειό.
Κι αν πετάξω σε ερημιά, θα μου γνέψουν τα βουνά
και ξοπίσω σου θα `ρθω, παραμύθι να σου πω.
Θα σου δώσω το κρασί που το λεν αθάνατο,
θα μου μάθεις το φιλί που ραγίζει θάνατο
Του Αυγούστου οι βροχές, δάκρυα είναι κι έρωτες,
θα κατέβω κεραυνός, θα χαθούμε μες στο φως.
Κι αν πετάξω σε ερημιά, θα μου γνέψουν τα βουνά
και ξοπίσω σου θα `ρθω, παραμύθι να σου πω.
Θα σου δώσω το κρασί που το λεν αθάνατο,
θα μου μάθεις το φιλί που ραγίζει θάνατο.
