Μια νύχτα έν’ άστρο κύλησε
στου Ιονίου τα νερά
κι έμεινε ‘κεί και γίνηκες
Ζάκυνθο εσύ εσύ κυρά
Κι ο Απόλλωνας σε ζήλεψε
για κατοικιά του αιώνια
κι ήρθε με δώρα και μ’ ανθούς
μ’ ωδές και χελιδόνια
Και κάθε νύχτα π’ έπαιζε
την μαγική του λύρα
βγαίναν λουλούδια ασύγκριτα
στην ομορφιά, στα μύρα
Έρωτες χόρευαν τρελλοί
στο κάθε σου κλωνάρι
και σκόρπαγαν στην όψη σου
κάθε ομορφιά και χάρη
Στα πλουτοφόρα αμπέλια σου
στο στάρι, στην ελιά σου
ξανθές Νεράιδες παίζανε
δεμένες στη γητειά σου
Κ’ οι Μούσες π’ ήρθαν δέθηκαν
στο κάθε σου λουλούδι
κι έτσι ανασαίνεις τους ανθούς
και ζείς με το τραγούδι
