Διώχνει μακριά το στεναγμό το βλέμμα το δικό σου και ελπίδα δίνει στην καρδιά κάθε χαμόγελο σου.
Ζαμάνια το ‘χα να σε δω καιρούς να σ’ ανταμώσω κι αγρίεψες μου σα πούλι και πως να σε μερώσω;