Ατέλειωτες ώρες,
ατέλειωτα βράδια.
Κι αυτό πώς περνά;
Πονάει το ξέρω.
Μα εσύ μη φοβάσαι.
Υπομονή.
Μέσα σου κοίτα.
Βαθιά στην ψυχή σου.
Θα δεις τα σημάδια,
(Δεν είναι αργά.)
που λένε ο Ήλιος,
(Αν στ’ αλήθεια το θέλεις.)
ξανά θα φανεί.
Έλα τώρα μην κλαις!
Θα ‘ρθουν μέρες καλές!
Θα του γνέψουμε “αντίο” του πόνου!
Είναι ρόδα, γυρνά.
Θα γελάσεις ξανά.
Τώρα πια είναι ζήτημα χρόνου.
Μέσα σου είναι
κι αλλού μην το ψάχνεις.
Εκεί ήταν πάντα.
Μην πας μακριά.
Ό,τι ζητήσεις,
ό,τι βάλει ο νους σου,
κάθε σου ευχή.
Μην το φοβάσαι.
(Όχι πια, εσύ μην φοβάσαι.)
Μόνο αγάντα.
(Δεν είναι αργά.)
Είναι ζήτημα χρόνου.
Άμα γίνει η αρχή
κι αν στα αλήθεια το θες.
Έλα τώρα μην κλαις..
Θα ντυθείς μες το Φως.
Όλα θα ‘ναι αλλιώς.
Θα φοράς δαχτυλίδια του Kρόνου.
Κι είναι ρόδα γυρνά.
Θα γελάσεις ξανά.
Τώρα πια είναι ζήτημα χρόνου.
“Τα όνειρα σου γιατί τα σκοτώνουν και ποιοι;
Θα λυθεί το μυστήριο του φόνου..”
Είναι ρόδα γυρνά.
Θα γελάσεις ξανά.
Τώρα πια είναι ζήτημα χρόνου..
