Τι με ησυχάζει και τι μ’ ανησυχεί,
ο φόβος που πατάει και παίρνει διαταγή.
τι κάνει μια καρδιά ν’ ανοίγει ξαφνικά
κι απότομα να κλείνει παραθυρόφυλλα.
Σε ποιον παραδεισένιο κήπο Γεσθημανή
η κόλαση του Δάντη, υπόσχεση γραφτή
τη μια στιγμή στα ουράνια με σπρώχνει δυνατά,
την άλλη στην ορφάνια, στη δόλια μοναξιά.
Ζόρικο κόλπο που ‘ναι αυτό
τα ‘χω χαμένα ως εδώ,
γυρνώ, γυρνώ γύρω απ’ τον εαυτό,
παλεύει το εγώ μου με το υπέρ εγώ.
Γεμίζει μι’ αγκαλιά με όρκους και φιλιά
μ’ αδειάζει η φωλιά και φεύγουν τα πουλιά,
σαν Σίσυφος που πάει την πέτρα του ψηλά
μα πίσω τον γυρνάει κι απ’ την αρχή ξανά.
Ζόρικο κόλπο που ‘ναι αυτό
τα ‘χω χαμένα ως εδώ,
γυρνώ, γυρνώ γύρω απ’ τον εαυτό,
παλεύει το εγώ μου με το υπέρ εγώ.
