Αχ, βρε ζωή αχάριστη,
κι εσύ, ντουνιά μπατίρη,
σ’ εμένα πια το πότισες
το πιο πικρό ποτήρι,
σ’ εμένα πια το πότισες
το πιο πικρό ποτήρι.
Αχ, το κορμί, το κορμί που τυραννιέται,
πιο καλά, πιο καλά να μη γεννιέται.
Σε άλλου κάνεις, βρε ζωή,
αβάντες και ρουσφέτια,
για ‘μέ, κρατάς τις πίκρες σου
και τα βαριά σεκλέτια,
για ‘μέ, κρατάς τις πίκρες σου
και τα βαριά σεκλέτια.
Αχ, το κορμί, το κορμί που τυραννιέται,
πιο καλά, πιο καλά να μη γεννιέται.
Όσο κι αν βασανίζομαι,
δε θα τα καταφέρω,
της μοίρας τον βαρύ τροχό,
μια βόλτα να τον φέρω,
της μοίρας τον βαρύ τροχό,
μια βόλτα να τον φέρω.
Αχ, το κορμί, το κορμί που τυραννιέται,
πιο καλά, πιο καλά να μη γεννιέται.
