Ζωή, πώς με παράδωσες μ’ ένα φιλί στους δήμιους
και τώρα ακούω το γέλιο σου παντού σαρκαστικό
για μένα, που αποτόλμησα ψευτοευγενείς και τίμιους
μες στη γενιά σου, να τους δω σαν υποστατικό.
Εγώ ήμουν ένας γνήσιος κι άγνωστος της γενιάς σου
κι ήρθα χωρίς απαίτηση, μ’ όλους μαζί κι εγώ
κι ούτε ποτέ σου ζήτησα δείγμα της συμπόνιάς σου
απ’ τα περίσσια χρέη μου, δίκαια ν’ απαλλαγώ.
Μα καθώς ήμουν κύριος άμαθος να δουλεύω
και παιδική γαλήνευεν η δίκαιη μου ψυχή
εκέρδισα το μίσος σου, Ζωή και το πιστεύω
τώρα που η δυστυχία μου στο γέλιο σου αντηχεί.
