Μες στα χαλάσματα σε στοίχειωσε η μιλιά μου
μα η ματιά μου παραμένει ζωντανή.
Δε θέλω να ‘μαι ναυαγός στα ψέματά μου
και η ζωή μου να φαντάζει υπερβολή.
Θέλω να ‘ρθώ και να σε βρω γυμνό να στέκεις,
να μου μιλάς μ’ αυτή τη γλώσσα τη στεγνή.
Από τις πρώτες τις σιωπές μου να απέχεις
και η ζωή μου να φαντάζει πιο αγνή.
Κερί που σβήνει και ανάβει μοναχό του,
στάχυ που ανθίζει και μαδάει στα σιωπηλά.
Δε διάλεξα όνειρο να τρέμω στον αχό του
και η ζωή να με κοιτάει απ’τα ψηλά.
Πήρα ένα τρένο με καθρέφτες αγκαλιά μου,
αυτό να τρέχει κι εγώ να σπάω τα είδωλά μου.
Δε θέλω να ‘μαι ναυαγός στα ψέματά μου
και η ζωή του όπως παλιά, ζωή δικιά μου.
