Άδικη μέρα, μουσκεμένη απ’ τη βροχή,
κάποια καράβια στο λιμάνι αραγμένα,
κι οι δρόμοι έρημοι, γυμνοί χωρίς ψυχή,
λες και επήρανε την ερημιά από μένα.
Αν ήσουνα φεγγάρι, θα μ’ έβλεπες ξανά,
μακριά σου, αλλ’ ανέγγιχτη και μόνη,
μακριά σου, αλλ’ ανέγγιχτη και μόνη.
Μα είσαι ένας αγέρας παντού και πουθενά,
καημός, καημός που θανατώνει.
Άδικη νύχτα με σβησμένα τα κεριά,
κρύα σεντόνια και παντζούρια σφαλισμένα.
Αύριο είπαν πως θα έχει ξαστεριά,
αλλ’ ούτε λέξη δεν ακούστηκε για σένα.
Αν ήσουνα φεγγάρι, θα μ’ έβλεπες ξανά,
μακριά σου, αλλ’ ανέγγιχτη και μόνη,
μακριά σου, αλλ’ ανέγγιχτη και μόνη.
Μα είσαι ένας αγέρας παντού και πουθενά,
καημός, καημός που θανατώνει.
