Καλόμοιροι που πλάγιασαν στα σεντόνια της Αφροδίτης
φρόνιμοι και μετρημένοι το κεντρί της γαληνέψανε.
Του πόθου τα δίδυμα τόξα όταν τεντώνει ο ξανθομάλλης έρωτας,
το ένα δίνει ζωή χαρισάμενη και το άλλο δίνει παραζάλη.
Ωραία θεά μου μη, μη βάζεις μη
την παραζάλη μη, στην κάμαρά μου.
Ας είν’ το πάθος μου χλιαρό.
Ας ειν’ οι πόθοι μου καθαροί.
Ας είναι,
απλά απλά τον έρωτα να χαίρομαι
και τις ηδονές που περισσεύουνε
τις χαλαλίζω.
