Τον άγριο Σεπτέμβρη θα θυμάμαι
που χτίζαν με τσιμέντο ό,τι αγαπάμε
τους φούρνους, τις αυλές, τις παραλίες
γεμίσαν μ’ εργολάβους οι πλατείες.
Οι πόλεμοι στη γη καλά κρατάνε
το ξέρω ότι όλα αυτά πονάνε
θα δώσω την ψυχή μου στα κανάλια
γεμάτα πίκρες, μαρασμό κι ορφάνια.
‘Ομως εγώ δεν το μπορώ να `σαι μακριά μου
σ’ αυτόν τον τόπο που άλλαξε χρώμα
όμως κι εσύ γύρισε τώρα κι έλα κοντά μου
γίνε λουλούδι να γίνω χώμα.
Σκύλάδικα στους δρόμους φώτα ανάβουν
και τα τραγούδια μας στην άμμο θάβουν
κουκλάρες στο γυαλί, μαλλί βαμμένο
και πίσω τους παιδιά με βλέμμα σκοτωμένο.
Τον άγριο Σεπτέμβρη θα θυμάμαι
που χτίζαν με τσιμέντο ό,τι αγαπάμε
τους φούρνους, τις αυλές, τις παραλίες
γεμίσαν μ’ εργολάβους οι πλατείες.
Περάσανε τα χρόνια κι ήρθε χιόνι
μα εμένα η θύμησή σου με σκοτώνει.
