Χείλη φιλημένα, παραπονεμένα
πια δε μου μιλούν.
Μάτια μου μεγάλα, λύγισαν μια στάλα
και δε με κοιτούν.
Τώρα νιώθει μόνη, μια ψυχή ματώνει, τρέμει στο χιονιά,
μα ό,τι δεν σκοτώνει, όσο κι αν πληγώνει, μένει στα κρυφά.
Πρόσωπο δικό μου, όνειρο γραφτό μου,
μη μου σιγοκλαίς
κι αν μας πήρε κύμα κι έμεινε το κρίμα,
μάτια μου, δε φταις.
Τώρα νιώθει μόνη, μια ψυχή ματώνει, τρέμει στο χιονιά,
μα ό,τι δεν σκοτώνει, όσο κι αν πληγώνει, μένει στα κρυφά.
Κι αν πονά που καίει, όταν δάκρυ ρέει κι αν καρδιοχτυπά,
μοιάζει με αγάπη που κυλά στις φλέβες μας παντοτινά.
