Όταν χτίζουμε παλάτια
νιώθω πως με ξεγελάς
δεν θ’ αφήσω μονοπάτια
να ‘ρχεσαι να τα πατάς
Στήνεις θίασο μ’ ανθρώπους
που δεν έχουνε φτερά
να τους στίψεις και να πάρεις
δυο σταγόνες σιγουριά
Ποτέ δε θα βγεις απ’ την ψυχή μου
το άρωμα σου αγκάθι στο κορμί μου
το μόνο από σένα στη ζωή μου
το άρωμα σου αγκάθι στο κορμί μου
Όταν έλιωνα τις νύχτες
εσύ έλειπες μακριά
είχα ανάγκη τ’ άγγιγμά σου
μα με πρόδωσες φτηνά
