Φύσα, αγάπη μου και νοτιά,
της αγάπης του τη φωτιά.
Τρέξε, νύχτα μου, πες του πως θα ’μαι εκεί,
φάρος άναψε να με δει.
Είναι σπάνιο ν’ αγαπάς
(το ναυάγιο που το πας),
έναν έρωτα τέτοιο δεν προσπερνάς
(πάλι σκόπελους θα περνάς).
Η αγάπη κύκλους κάνει,
ψάχνει να βρει ένα λιμάνι,
κύμα δεν υπολογίζει,
χάνει κι άλλο δεν κερδίζει.
Τις πληγές μου θα του δείξω
και τις άγκυρες θα ρίξω
στο κορμί του, στη ματιά του,
και ας πέσω του θανάτου.
Με πανσέληνες, ξαστεριές
χρόνια γύρευα τις στεριές.
Τι κι αν έτυχε τόσο να πληγωθώ;
Είχα τ’ όνειρο οδηγό.
Ψάξε, άστρο μου, να τον βρεις
(κράτα άμυνες, θα καείς).
Πόσα θαύματα κρύβει μια αγκαλιά
(πυροτέχνημα τα φιλιά).
Η αγάπη κύκλους κάνει,
ψάχνει να βρει ένα λιμάνι,
κύμα δεν υπολογίζει,
χάνει κι άλλο δεν κερδίζει.
Τις πληγές μου θα του δείξω
και τις άγκυρες θα ρίξω
στο κορμί του, στη ματιά του,
και ας πέσω του θανάτου.
