Νιώθω βαθιά τη βρωμιά στον αέρα
που κλέβει ανάσες νύχτα και μέρα.
Άσχημα κτίρια από ψηλά με κοιτάνε,
άψυχη πόλη, ποιος ξέρει πού πάμε.
Μία βοή στον αέρα πλανάται
στην ίδια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται,
άλλοι γυρίζουν και άλλοι πάνε
σαν τα μυρμήγκια με προσπερνάνε.
Και περιμένω να ‘ρθει καλοκαίρι
σε μία θάλασσα, στου Αιγαίου τα μέρη.
Να με κρατήσει για πάντα και μένα
να μη γυρίσω ποτέ πια για σένα.
Είναι ένα χάος, δε χωράνε πια όλοι
αναστενάζουν οι βρώμικοι δρόμοι.
Είναι οι δρόμοι που πουλιά κελαηδούσαν
κι οι γειτονιές που μικρός τριγυρνούσα.
Όλοι οι φίλοι που ποτέ πια δε βρίσκω
παίζουν κρυφτό με κάποιο άγνωστο ίσκιο,
καθώς τα βλέπω μια ευχή ψιθυρίζω
κι ακουμπισμένος στην άμμο δακρύζω.
Και περιμένω να ‘ρθει καλοκαίρι
σε μία θάλασσα, στου Αιγαίου τα μέρη.
Να με κρατήσει για πάντα και μένα
να μη γυρίσω ποτέ πια για σένα.
