Μια λεύκα που δολώνει στου ανέμου τις σπηλιές
της μνήμης το παγώνι, τα αινίγματα που λες,
στον σκουριασμένο τρέμει τον ουρανό,
σπαθί το κάθε φύλλο Σαρακινό.
Καινούριο χελιδόνι, μες σ’ άγνωστες λαλιές,
σέρνει το φως στη σκόνη, τα μάγια στις φωλιές,
στο μεσοδόκι φέρνει τον ουρανό,
αλαφιασμένα γέλια των ζωντανών.
Μες στο παλιό βαγόνι αραδαριά φυλές,
απ’ των καημών τ’ αφιόνι, στου Άδη τις αυλές,
ποιο μονοπάτι βγάζει στον ουρανό,
μα μένει ξεχασμένο και μακρινό.
Αγριεμένοι χρόνοι κρατάνε τις ψυχές
σε σκοτεινό αλώνι και σε βαθιές σπηλιές.
Εσήμαναν οι ώρες μεσάνυχτα,
σημάδεψε τ’ αστέρια κι άνοιχ’ τα.
