Κι εσύ ανοιξιάτικα μιλάς τον άνεμο
Λες και πάλι τα μοναχικά απογεύματα
Που ξέρεις πως σ’ αποζητάω Βεατρίκη
Αιώνες ανθίζεις στο πλευρό του θανάτου
τόσα που θέλω είν’ από δω
στα όμορφα που με πονάνε
κι εσύ ανοιξιάτικα μιλάς τον άνεμο
Κι εσύ ανοιξιάτικα μιλάς τον άνεμο
Λες και πάλι τα θαλασσινά, θαλασσινά οράματα
Που ξέρω πως σε τυραννάνε Βεατρίκη
Χορεύεις, πηγαίνεις στα πουλιά τα ωραία
κι όταν σε βλέπω μοναχή
μα φτάνει πια να με τρομάζεις
και συ ανοιξιάτικα μιλάς τον άνεμο
