Όποιος στα πόδια έχει φτερά
ανοίγει στην ψυχή του δρόμο,
γεννιέται δεύτερη φορά
και καταργεί το χρόνο.
Ποτέ δε ρίζωσε άνθρωπος
πάνω σε ξένο χώμα,
ποιος την αντέχει τη σκλαβιά
και στο παιχνίδι ακόμα.
Αιχμάλωτοι και σκλάβοι,
με τι καρδιά να παίξεις,
ποτέ μου δεν αγάπησα
αυτές τις άγριες λέξεις
κι ήταν η πέτρα “μάνα”
που ξέρει από πόνο κι από κλάμα.
Ο δρόμος είναι τ’ όνειρο
κι ο φόβος σου είναι η γνώση,
αγκάλιασέ με να χαρείς
κι έχει βαθιά νυχτώσει.
