Σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα σύνορά σου
μην πατήσουν τα όνειρά σου
σαν πολεμιστής
σαν Ακρίτας Διγενής.
Φτάνει πια να πολεμώ
φτάνει ν’ αρρωσταίνω
στα σύνορα μου στο βουνό
μόνος να πεθαίνω
φτάνει εγώ να σπέρνω μια ζωή
κι άλλοι να θερίζουν
κι όσοι πουλήσαν τη ψυχή
πάντα να κερδίζουν.
Τα φώτα σβήνω να κρυφτώ
απ’ όλα κουρασμένος
και σ’ ακρογιάλι μυστικό
βγαίνω μαγεμένος
στο φως λουσμένοι όσοι αγαπώ
κι όσοι μ’ αγαπάνε
στήνουν γύρω μου χορό
και μου τραγουδάνε.
Σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα σύνορά σου
μην πατήσουν τα όνειρά σου
κι άμα πληγωθείς
θα ‘μαστε κοντά σου
σαν Ακρίτας Διγενής
να φυλάς τα χώματά σου
τρέλα σου και διαφορά σου
μην παραδοθείς
σαν Ακρίτας Διγενής.
Καλώς ήρθατε ξανά
φωνές αγαπημένες
ένα βήμα πριν την άβυσσο
πάντα καλά κρυμμένες
να λευτερώσετε τον Διγενή
τον εχθρό και φίλο
που μια δαγκώνει, μια πετά
του πειρασμού το μήλο.
