Δυο ώρες μου καυχιέσαι
λες κι είσαι ο Δον Ζουάν,
τα λόγια του αέρος
σε μένα δεν περνάν.
Τα ομορφόπαιδα κι οι μάγκες
τύφλα να `χουνε,
εγώ γουστάρω μοναχούς
που μάτσο τα `χουνε.
Μου λες δεν έχω γνώση
μόνο μακριά μαλλιά,
μα πιο καλά από σένα
την ξέρω την δουλειά.
Και με σένα να γλεντήσω
κάποτε μπορεί
και την άλλην που σε ξέρω
και που σε πονεί.
Μπορεί να κάνω τρέλες
μα φίνα περπατώ
και δύσκολα από σένα
να πέσω προσπαθώ.
Κι αφού ξέρεις στην ζωή
κι οι δυο τραβιόμαστε,
άλλα λόγια το λοιπόν
για ν’ αγαπιόμαστε.
