Φοβάμαι όσους την μοίρα μου στα χέρια τους κρατάνε
δυο μάτια αθώα παιδικά που με κοιτάνε
και όσους με όρθια την παλάμη χαιρετάνε,
φοβάμαι που μες στο ίδιο μου το σώμα νοιώθω ξένη
από Ιούδες της γενιάς μου προδωμένη
και ούτε ένα δάκρυ από τα μάτια τους δεν βγαίνει.
Φοβάμαι αυτόν τον άγνωστο που ψάχνει στα σκουπίδια
τόση ντροπή να την αντέξω δεν μπορώ
γιατί το ξέρω είναι πλέον θέμα χρόνου
αυτή που ψάχνει στα σκουπίδια να ‘μαι εγώ.
Αμετανόητη και αδέσποτη θα μείνω
στα χέρια πιόνι κανενός δεν πρόκειται να γίνω,
αμετανόητη και αδέσποτη καρδιά μου
μόνο για πάρτι μου θα ζω και για τον ερωτά μου
και για τον έρωτα μου…
Φοβάμαι τα μπλε κουστούμια, τις γραβάτες, τις δηλώσεις
τα χημικά και τις στημένες διαδηλώσεις
και αυτό το χρέος που το ρύθμισα με δόσεις.
Φοβάμαι τους καθώς πρέπει, τα φρικιά και τα λαμόγια
αυτούς που λένε μια ζωή μεγάλα λόγια
και εκείνους που συνειδητά μας θέλουν χώρια.
Φοβάμαι αυτόν τον άγνωστο που ψάχνει στα σκουπίδια
τόση ντροπή να την αντέξω δεν μπορώ
γιατί το ξέρω είναι πλέον θέμα χρόνου
αυτή που ψάχνει στα σκουπίδια να ‘μαι εγώ.
Αμετανόητη και αδέσποτη θα μείνω
στα χέρια πιόνι κανενός δεν πρόκειται να γίνω,
αμετανόητη και αδέσποτη καρδιά μου
μόνο για πάρτι μου θα ζω και για τον ερωτά μου.
Φοβάμαι όσους την μοίρα μου στα χέρια τους κρατάνε
δυο μάτια αθώα παιδικά που με κοιτάνε
και όσους με όρθια την παλάμη χαιρετάνε.
