Να αμφιβάλλεις,
γιατί έτσι παίζεται αυτό
η φαντασία σου να βάζει στην αγάπη μου εμπόδια
Οι συγγενείς σου, οι φίλοι απ’ το δημοτικό
ταινίες με τίτλους όπως “Η αγάπη το βάζει στα πόδια”
Ο βίος ο σύγχρονος, το άρωμα που σε κάνει ξεχωριστή
η κάμερά σου, που στέκεται στο φούτερ σου και σε κοιτάζω
Κάποιος που υπήρξε και κάποιος που δεν ήρθε στη σωστή σου στιγμή
Εγώ παράλυτος και εγώ, που περπατώντας το κορμί μου γυμνάζω
Να αμφιβάλω,
γιατί έτσι φορτίζεται αυτό
η εμπειρία μου να υψώνει, στο δοσιμό σου εμπόδια
Η απόδρασή μου, οι τσόντες μου σε ένα φολντερ κρυφό
και τα χαρτάκια στο αμάξι από χιλιάδες διόδια
Ο βίος τη τέχνης, το στούντιο
μένα PC που κρασάρει διαρκώς
Η κάμερά μου που στέκεται, στο πιάνο μου και με κοιτάζεις
κάποια που υπήρξε και κάποια που με ‘κανε να νιώθω μισός
Και εσύ αριστούργημα, εσύ, μόνη το μέικαπ να βγάζεις
Να αμφιβάλλεις,
γιατί έτσι πηγαίνει αυτό
έτσι οδηγείται, έτσι φλέγεται
έτσι ανεβαίνει στη μέρα
έτσι το μάθαν οι άνθρωποι κάτω από τον ουρανό
Αυτό πιστέψαν οι άνθρωποι
και αυτό πάει τον κόσμο πιο πέρα
Θα αμφιβάλω,
γιατί έτσι πρέπει να παίξω κι εγώ
η φαντασία μου να βάζει στην αγάπη σου εμπόδια
Είναι ο άγραφος κώδικας, είναι το κοινό μυστικό,
είναι μια βόλτα στα σύννεφα που πάντα,
γυρνάς με τα πόδια…
