Η νύχτα φόρεσε κι απόψε το φεγγάρι να ’χουν τ’ αστέρια τ’ ουρανού σου συντροφιά κι εγώ ακουμπώ ίδια ευχή στο μαξιλάρι, να μη με νιώσει πια θλιμμένη η μοναξιά. Πάλι με δαίμονες για σένα θα παλέψω, νύχτα αξημέρωτη στο τζάμι μη φανεί. Το σ’ αγαπώ που μου ’ταξες θα κλέψω αγκαλιασμένους να μας εύρει το πρωί. Ρίχνεις το βλέμμα σου επάνω στο δικό μου. Σα διψασμένη η καρδιά μου σε καλεί. Μα πριν προλάβω να σ’ αγγίξω στ’ όνειρό μου, γίνεσαι σκόνη κι εγώ άμοιρο φιλί.
