Σαν λαβωμένο περιστέρι,
χωρίς φωλιά και δίχως ταίρι
σε κόσμο ζούσα σκοτεινό.
Κι άπλωσες μια νυχτιά το χέρι
κι ήρθε στο χέρι μου τ’ αστέρι
μ’ ένα σου βλέμμα φωτεινό.
Αν προδοθείς, μην κλαις αιώνια,
σαν αστραπές φεύγουν τα χρόνια,
βρες μιαν αγάπη πιο πιστή.
Ξαναγυρνούν τα χελιδόνια,
άλλη φωλιά χτίζουν στα κλώνια,
όταν η πρώτη γκρεμιστεί.
Ήρθε το γέλιο σου σαν βρύση
την ερημιά μου να ποτίσει,
να ξανανθίσει μια φορά.
Τα χείλη σου, γλυκό μεθύσι.
τις αναμνήσεις έχουν σβήσει,
τον πόνο κάνανε χαρά.
