Aνάβω μια φωτιά στο νού
ρωτάω και τυραννιέμαι
για το δικό μας όνειρο
λέω κι αναρωτιέμαι
Που πήγαν τα λιμάνια
οι αγκαλιές, τα ξημερώματα
γινήκαν όλα στάχτη κι αφορμές
πικρά καμώματα
Xρωστάω όσα δεν έζησα
μα κι όσα έχω ζήσει
μες στην καρδιά μου ανατολή
και στο μυαλό μου η δύση
Tα λόγια, τα μισόλογα
τα ρούχα τα κλεμένα
είναι το ψέμα που μισώ
γιατί θυμάμ’ εσένα
Tα λυπημένα βλέματα
δεν είν’ του κόσμου ψέματα
μα της ψυχής η ανατολή
και της ζωής η ανταμοιβή
