Κάποιες φορές το μυαλό μου πλημμυρίζει από εικόνες
και τα μάτια μου δακρύζουν σαν χειμώνες
βλέπω τα πλοία να μακραίνουν και να κάνουνε ταξίδια
μα στην ψυχή μου όλα μένουν ίδια
Είναι τα πρόσωπα που μοιάζουν με μικρά βιβλία
είναι όλα κείνα που μοιάζουν με αστεία
ιστορίες της ζωής που στα μάτια μου μπροστά
γίνονται σίριαλ ή κάνουνε φτερά
χάνονται, σβήνονται και φεύγουν στην στιγμή
η κάποια άλλη πάντα παίρνουνε μορφή
τόσα και τόσα που γύρω μου συμβαίνουν
το μυαλό και την συνείδηση μου, μόνο βαραίνουν
και σαν να βρίσκομαι στην ίδια γειτονιά
σ’ αυτή που παίζαμε σαν ήμασταν παιδιά
τις αναμνήσεις που μου χάρισε η ζωή
πάντα τις γράφω σε τούτο το χαρτί
Μέσα στον χρόνο όσο μόνος και αν βαδίσεις…
πάντα θα μένουν πίσω κάποιες αναμνήσεις…
Μ’ ένα μολύβι πάντοτε κι ένα χαρτί
κάνω τα βράδια μου παρέα στην σιωπή
όλοι γύρω μου μιλάνε για ότι έχουν
ή για όλα εκείνα που ποτέ τους δεν αντέχουν
και νιώθω όλα να `ναι τόσο μακριά μου
μα ποτέ δεν προσπαθώ να τα φέρω πιο κοντά μου
κρύβω τα λόγια μου σαν μυστικά
και συνεχίζω όλα, να τα βλέπω μακρινά
και σαν θυμάμαι τα χρόνια τα παλιά
και όλα εκείνα που ήταν όνειρα τρελά
τα μονοπάτια που η σκέψη μου βαδίζει
κι ατέλειωτες αγάπες μου θυμίζει
ακόμη και όταν όλα σκοτεινιάζουν
σαν τα μάτια μου βαρύνουν και νυστάζουν
μέχρι να `ρθει το επόμενο πρωί
τις αναμνήσεις μου θα γράφω στο χαρτί
Μέσα στον χρόνο όσο μόνος και αν βαδίσεις…
πάντα θα μένουν πίσω κάποιες αναμνήσεις.
