Στα νέα ήθη και τα ζόρια του καιρού
στην αφασία γενικά του διπλανού
σ’ αμπέλια ξέφραγα, στην κόψη ξυραφιού, στο “καλημέρα”
στις αποδράσεις με καπνό χωρίς φωτιά
στα χειρουργεία, τα θρανία, στη σκοπιά
στου Μαραμπού τη γαλαρία σε μια ζαριά, σε χάδια ξένα.
Στις λεπτομέρειες την ύστατη στιγμή
σε μια πορεία που διακόπτει τη ροή
σε κάποια τσίχλα που κολλάει στο χαλί διεστραμμένα
σε χύμα κάδους σκουπιδιών τις Κυριακές
σε κάτι ροκ σπυράκια ακμής με ενοχές
στου Ροναλντίνιο τις ανάποδες στροφές γυρεύω εσένα.
Γυρεύω εσένα…
Στις λαμαρίνες που η βροχή παίζει κουτσό
σε μάτια γκρι πριν απ’ τον πρόωρο τοκετό
και στο σταυρόλεξο που άφησες μισό στην εταζέρα
στα κουρασμένα του μετρό απ’ τη δουλειά
όταν χτυπούν όλα μαζί τα κινητά
σε μια γκριμάτσα που γελάει όταν πονά αφηρημένα.
Στις λεπτομέρειες την ύστατη στιγμή
σε μια πορεία που διακόπτει τη ροή
σε κάποια τσίχλα που κολλάει στο χαλί διεστραμμένα
σε χύμα κάδους σκουπιδιών τις Κυριακές
σε κάτι ροκ σπυράκια ακμής με ενοχές
στου Ροναλντίνιο τις ανάποδες στροφές γυρεύω εσένα.
Γυρεύω εσένα…
Μέσα από μένα…
Σε απλά παιχνίδια…
Διασκορπισμένα…
Κάτι από σένα…
Σε μία χτένα…
