Ανάσες βιαστικές, λοξές ματιές
σκιές που δραπετεύουν στο σκοτάδι
ξέρεις καλά για πού τραβούν,
τον ίδιο κύκλο ακολουθούν
γρανάζια ηλίθιας μηχανής,
θύματα κάποιας αμοιβής.
Ύπνος σφαγμένος στα μισά,
όνειρα βιαστικά, εφιαλτικά
κρύο σ’ ακολουθά το πρωινό
κάπου ξυπνάει ένα μωρό
και κλαίει στο δικό σου τον καημό.
Άθλιες μέρες και στενή ζωή,
πηγάδι ο χρόνος να σκεπάζει καθετί
ασήμαντο και καθημερινό,
φωνή που κόβεται στα δυο.
Στενά η ζωή σ’ ακολουθά,
το σήμερα ήταν χθες, δε σ’ αφορά
ούτε θα βρεις ποτέ σου διαφορά
στην όμορφή μας πόλη τα χαράματα.
