Ήταν άδικο πολύ
μου ξεριζωσαν τη ψυχή
ήταν νόμιζα η πρώτη του Απρίλη,
Μα τι να πει κανείς
αυτή είναι η ρόδα της ζωής,
γυρίζει κι όσο είναι το καντήλι
Θεε μου θυμάμαι ήταν πρωί
είχαν ανοίξει οι ουρανοί
θα ήταν το μεγάλο σου ταξίδι
εσυ μου έδωσες πνοή
εσυ μου χάρισες ζωή
και τώρα πας να βρεις,γαλήνη..
Μα όταν πας εκεί ψηλά
στάσου όρθιος μπροστά
στα μάτια κοιταξε πατερα το θεό
Τιποτα μη φοβηθείς
σαν πρέπει ν’απολογηθεις
πατέρα σε θυμάμαι δυνατο!
Κι όταν τη θέση σου θα βρεις
και σαν Άγγελος θα ζεις
στα όνειρα μου έλα λίγο να τα πούμε
Τα παλιά να θυμηθούμε
και ξανά να σ’ αντικρυσω
και ύστερα να φύγεις πάλι πίσω
Κι εγώ θα μείνω εδώ
θα περιμένω το σκοτάδι
στον ύπνο μου να νιώσω ένα χάδι
να ερθεις να με νιώσεις
και ξανά να με μαλώσεις,
πατέρα θα τα πούμε πάλι…
Και μέχρι να ‘ρθει εκείνη η ώρα
εγώ θα λέω προχωρά,
σε μένα και περήφανη θα είμαι
Που σ’ειχα για πατέρα
που μου φτιάχνες τη μερα
που μου ‘μαθες τα όλα όσα είμαι και δεν ειμαι
Μα όταν πας εκεί ψηλά
στάσου όρθιος μπροστά
στα μάτια κοιταξε πατερα το θεό
Τιποτα μη φοβηθείς
σαν πρέπει ν’απολογηθεις,
πατέρα σε θυμάμαι δυνατο!
Κι όταν τη θέση σου θα βρεις
και σαν Άγγελος θα ζεις
στα όνειρα μου έλα λίγο να τα πούμε,
Τα παλιά να θυμηθούμε
και ξανά να σ’ αντικρυσω
και ύστερα να φύγεις πάλι πίσω
