Σκοτείνιασα. Ανέβασε τους φλόκους της αυγής
κι ο ύπνος σου είναι σαν φίδι κοφτερό
τρυπώνει ο ύπνος μες στις πέτρες του μυαλού
και τις μετακινεί.
Γράφουν μετά αλλιώς οι λέξεις. Ανάποδα.
Και φεύγουνε οι μέρες που ήθελαν να ’ρθουν.
Φαρμάκι ρυάκι…
Ρυάκι φαρμάκι…
Έδυσε ο ήλιος μου, αχ, σήκωσε μου μιαν αυγή
Αχ, σήκωσε μου μιαν αυγή σαν να ’ταν χαρταετός.
Ο ύπνος έντρομος να τρέξει προσπαθεί
μα στα σεντόνια είναι δεμένος, δεν μπορεί
με κόμπους ναυτικούς δεμένος,
να τρέξει ο ύπνος προσπαθεί.
Ξυπνάς και το κρεβάτι αγχόνη…
Σκοτείνιασα. Ανέβασε τους φλόκους της αυγής.
Τα κλάματα πικρίζουν τώρα την ντροπή
και το χλωμό της χρώμα παίρνουν το μελί.
