Τόσα που είχα να σου πω, όμως χαθήκαμε
έτσι τυχαία σε συνάντησα στους δρόμους
είπα ”καρδιά μου, φύγε, πες πως δε βρεθήκαμε
μη μου μιλάς, δε θέλω πια δικούς σου νόμους”
Γιατί δεν τρέχεις να μου πεις πως μ’ αγαπάς
Γιατί το δρόμο δε μου κλείνεις να μη φύγω
Γιατί σαν Άνεμος Αγάπης με κοιτάς
Γιατί όλα μέσα μου φωνάζουνε να μείνω
Δε μου μιλάς δε μ’ αγκαλιάζεις δε μπορείς
και τη φωνή μου που τρελάθηκε την πνίγω
Τόσα που είχα να σου πω… στο δρόμο τα’ ριξα
δεν έχεις τίποτα για μένα από δικό σου
πόσο σε άλλαξε ο καιρός, πόσο σε άδειασε
μοιάζει με πέτρα στο βυθό το πρόσωπό σου
Γιατί δεν τρέχεις να μου πεις πως μ’ αγαπάς
Γιατί το δρόμο δε μου κλείνεις να μη φύγω
Γιατί σαν άνεμος αγάπης με κοιτάς
Γιατί όλα μέσα μου φωνάζουνε να μείνω
Δε μου μιλάς, δε μ’ αγκαλιάζεις, δε μπορείς
και τη φωνή μου που τρελάθηκε… την πνίγω
Καρδιά μου πες, πες πως δε βρεθήκαμε
σε τέτοια αγάπη δε με δίνω.
