Ανήσυχες μέρες ταραγμένη νύχτα
βεγγαλικά στην παραλία κι αδιέξοδα
ζεστός καιρός τέλος του Μάη
κι ένα αεράκι να φυσάει.
Αστεία η λύπη να περνάει
κι όμως να σε νικάει.
Κόκκινα χείλη της φωτιάς
θυμάσαι εκείνη π’ αγαπάς
το πρόσωπό της σαν νερό
μες στο μυαλό σου το θολό.
Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα
κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου
ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου
γυρνάει μες στο μυαλό μου η θύμησή σου.
Που ‘ναι τα μάτια σου να δουν
αυτό το δειλινό
που ‘ναι τα χέρια σου
ν’ αγγίξουνε τον ουρανό.