Έχω θυμό μεγάλο, έχω τσατίλα,
εγίνανε τα νεύρα μου τσατάλια,
λες κι η ζωή επίτηδες το κάμνει
και μου πετάει ομπρός μου κι ένα βλαμμένο,
κι ένα βλαμμένο, κι ένα βλαμμένο,
κι ένα βλαμμένο, κι ένα βλαμμένο.
Του `χωσε φράγκα ο γέρος να τονε σπουδάσει
μα έμεινε ένα τούβλο, ένα κωθώνι,
του πήρε κι ένα σπίτι κι ένα αμάξι,
του βρήκε και δουλειά του παλιοφλώρου,
του παλιοφλώρου, του παλιοφλώρου,
του παλιοφλώρου, του παλιοφλώρου.
Έπιασε μια καρέκλα και τα ξύνει,
δεν ξέρει πόσο κάμνουν δυο και δύο,
μου πήρε και το ύφος του ξερόλα
πως να μην τρελαθώ με τον μαλάκα,
με τον μαλάκα, με τον μαλάκα,
με τον μαλάκα, με τον μαλάκα.
Τις πιο πολλές φορές τονε λυπάμαι
μα άνθρωπος είμαι κι εγώ, πόσο θ’ αντέξω,
κι αν τύχει και ζητήσει και τα ρέστα
αλίμονό του τότε του χαραμοφάη,
χαραμοφάη, χαραμοφάη,
χαραμοφάη, χαραμοφάη.
Του παλιοφλώρου, του παλιοφλώρου,
με τον μαλάκα, με τον μαλάκα.
