Καμιά προσπάθεια, κλειστά τα παράθυρα
μην μπει το φως
και δει πως νιώθω εντός.
Φωτογραφίες μας, και προσδοκίες μας
στο πάτωμα,
κάνουν παράπονα.
Κοίτα ερήμωσε, το παλιό μας στέκι,
θύμωσε, που πια δεν μας βλέπει,
θύμωσε, κι ερήμωσε.
Λες και ο κόσμος έσπασε
όπου περπατήσαμε
λες και η αγάπη ξέχασε
όσα κανονίσαμε.
Λες και μέσα μου έσταξε
μοναξιά απέραντη
λες και ο κόσμος έσπασε
κι είσαι τώρα απέναντι,
λες και ο κόσμος έσπασε
κι είσαι τώρα απέναντι.
Γύρω μου άβυσσος
Που ‘ναι ο παράδεισος
που χτίσαμε, που τον αφήσαμε.
Μέσα μου ράγισα
πως σε νοστάλγησα
δεν λέγεται,
κι ούτε παλεύετε.
Κοίτα ερήμωσε,
ξαφνικά η πόλη,
θύμωσε και μας το χρεώνει,
θύμωσε και ερήμωσε.
Λες και ο κόσμος έσπασε
όπου περπατήσαμε
λες και η αγάπη ξέχασε
όσα κανονίσαμε.
Λες και μέσα μου έσταξε
μοναξιά απέραντη
λες και ο κόσμος έσπασε
κι είσαι τώρα απέναντι,
λες και ο κόσμος έσπασε
κι είσαι τώρα απέναντι.
