Από καλό κι από κακό
σκοτάδι τρύπιο είναι το φως
φωνή μου, πού νυχτώνεις.
Η φωνή μου ακουμπάει στην ελιά
και τυλιγμένη στην προβιά
ξεχειμωνιάζει.
Πότε ο αέρας πάλι
αχ, αεράκι μου
πότε ο αέρας πάλι
το αδερφάκι μου
πότε θα με φυσήξει
θα με γλυκοξυπνήσει
πότε ασώματες μορφές
και στοχασμοί πολεμιστές
θα μ’ ανταμώσουν.
Από καλό κι από κακό
στοιχειώνει μέσα μου το φως
σ’ ένα βαθύ πηγάδι
και γυρίζει με στιχάκια στην ποδιά
με μια ολόχρυση προβιά
κι ένα κοντάρι.
